Allereerste mailtje van Yore

Hallo lieve opa en oma!

Hier een berichtje van jullie kleinzoon

Ik kan nog niet zo goed typen, dus heb ik mijn mama gevraagd om voor mij dit berichtje aan jullie te typen, en mijn mama vond dat helemaal niet erg! Lief he van mijn mama.

Afgelopen donderdag ben ik met mijn papa en mama naar het consultatiebureau geweest voor mijn eerste afspraak bij de dokter, eng hoor! Mijn papa en mama vonden die mevrouw wel heel aardig, maar ik weet het zo net nog niet hoor! Toen we binnen kwamen moest ik eerst gemeten worden en gewogen. Mijn mama schrok even toen ze me wogen, want woensdag woog ik nog 4605 gram, en donderdag maar 4590 gram! Gelukkig herinnerde mama zich toen dat ik woensdag gewogen was net na een voeding, en nu werd ik net voor mijn flesje gewogen! Toen ze dit aan de dokter vertelde, zei ze dat dat heel normaal was en dat mijn papa en mama zich geen zorgen hoefden te maken. Na het wegen wilden ze ook nog weten hoe lang ik inmiddels was. Papa moest me toen op een speciale plank leggen en met een houtje tegen mijn hoofdje duwen, terwijl de verpleegkundige mijn beentjes recht trok! Eigenlijk vond ik dit helemaal niet zo leuk, en ik had het koud, want ik had helemaal niets meer aan! Schijnbaar waren ze wel tevreden, want de verpleegkundige zei dat ik goed gegroeid was, ik ben al 57 cm lang! Toen riep de dokter ons bij haar kantoortje binnen. Gelukkig mocht ik wel eerst nog even aangekleed worden door mama, en papa heeft me daarna meegenomen naar de dokter. Eerst mocht ik nog wel lekker bij papa blijven liggen terwijl de dokter met papa en mama praatte. Volgens mij snappen ze nog niet zo goed hoe ze mijn naam moeten schrijven, want mijn mama moest nog een keer zeggen dat mijn naam gespeld wordt met Y.O.R.E. Gelukkig was het toen goed en zei de dokter dat ik een hele mooie naam had, dat vond ik toch wel een beetje lief van haar... Maar dat duurde niet zo lang hoor! Ze zei namelijk tegen papa dat hij mij op een speciaal kussen op haar bureau moest leggen en ik moest weer mijn kleertjes uit! Toen ging ze met een koud rond ding op mijn borst om naar mijn hartje en longetjes te luisteren en naar mijn buikje. Gelukkig deed ik het schijnbaar goed, want ze was snel klaar. Toen wou ze ook nog in mijn oren kijken en in mijn mondje. Gelukkig mocht ik mama’s vinger de hele tijd vast houden, want ik vond het maar akelig hoor! Papa en mama vonden het volgens mij niet zo erg, want ze glimlachten de hele tijd naar mij en naar de dokter. Daarna pakte de dokter mij bij mijn heupjes en bewoog ze op en neer, en daarna pakte ze me vast en wou ze me gewoon laten vallen! Ik spreidde mijn armpjes zo ver uit als ik kon, maar gelukkig liet ze me toch niet echt vallen. Wat was ik opgelucht zeg.... Daarna deed ze wel een leuk spelletje met me. Ze pakte me onder mijn oksels en zette mijn voetjes op het bureau en bewoog me een beetje. Eerst begreep ik niet zo goed waarom, maar toen zette ik mijn ene voetje voor de andere, en daarna weer andersom, en zo zette ik wel vijf hele passen! Mijn papa en mama waren heel trots op mij, en nu doen ze dat iedere dag oefenen, leuk he! Toen legde de dokter mij weer op dat kussen en mocht mijn mama me weer aankleden, daarna mocht ik lekker tegen haar aanliggen. Toen praatte de dokter nog even met papa en mama. Ze zei dat ik helemaal gezond was, en dat ze blij was dat het zo goed ging.

 

 

 

Ook was ze erg trots op mijn mama dat ze ondanks haar handicap toch zo goed voor mij kon zorgen. Ik snap niet zo goed wat voor handicap mijn mama dan wel moet hebben, want ik merk er niets van hoor! Ze geeft me mijn flesje, verschoont mijn luiers, en kleedt me om. Ik snap alleen nog niet zo goed waarom alle andere mensen niet zoals mama in een stoel zitten. Die andere mensen, zelfs mijn papa (!) lopen gewoon de hele dag, maar mijn mama niet. Als mama dan met mij oefent om pasjes te zetten zie ik wel eens traantjes in haar ogen, maar ik snap niet zo goed waarom. Eerst dacht ik dat mijn mama dan verdrietig was, of dat ik het niet goed deed, maar ze glimlacht wel altijd naar me, en zegt altijd dat ik het zo goed doe. Waarom zie ik dan toch traantjes bij haar?

Weten jullie trouwens al dat ik tegenwoordig niet meer zo veel flesjes krijg per dag? Ik krijg er nog maar 5 in plaats van 7! Maar eigenlijk vind ik dat niet zo erg hoor, want mijn papa doet wel meer in die flesjes dan een tijdje terug! Papa en mama geven mij om 00:00 h. mijn laatste flesje van de dag, en dan ga ik lekker slapen tot ongeveer 08:00 h. Dan krijg ik weer een flesje, en om 12:00 h., 16:00 h. en 20:00 h. nog eens! Tussen door probeer ik nog lekker veel te slapen, maar soms heb ik last van mijn buikje, en dan kan ik niet slapen. Van de week heeft mama andere flesjes voor mij gehaald, en nu heb ik gelukkig al wat minder last van mijn buikje. Ik kan trouwens al mama’s vingers vastpakken! Elke keer als mama me vast heeft, zoek ik haar hand en pak haar vingers vast, die zijn veel groter dan die van mij, en kan ik makkelijk vast houden. Soms probeer ik ook mijn speen vast te houden, maar dat lukt me nog niet zo goed als mama’s vingers, maar ik blijf het proberen hoor, want dan hoeven mama en papa niet steeds de speen opnieuw in mijn mondje te doen, maar kan ik het zelf als ik de speen per ongeluk uit mijn mondje duw. Mama heeft trouwens ook iets leuks om haar nek hangen wat ik vaak probeer te pakken, maar die mag ik niet zo vast houden als haar vingers, gek he?

 

Morgen krijg ik trouwens weer bezoek. Een nichtje van papa, wat ze al heel lang niet hebben gezien, mijn mama trouwens helemaal nog niet, komt op bezoek, samen met haar man en twee zoontjes. Ik weet niet hoe groot dat die al zijn, maar papa zegt dat ik daar misschien over een tijdje wel mee kan spelen! Mama en papa hebben trouwens van de week ook al wat informatie gehaald over een peuterspeelzaal. Ik heb geen idee wat het is, maar ik vind het wel leuk klinken. Volgens mij waren papa en mama wel enthousiast, maar ze zeiden ook dat ik daar pas naar toe mocht als ik 2 jaar oud was! Nou weet ik niet hoe lang dat nog duurt, maar volgens papa duurt dat nog wel een tijdje. Waarom hebben ze het er dan nu al over?

Weten jullie trouwens dat ik jullie best wel mis? Volgens mij mist mijn mama jullie ook, want ze praat vaak met me over jullie. Ze zegt dat jullie heel ver weg wonen, en dat jullie daarom niet zo vaak bij mij op bezoek kunnen komen. Mama zei dat jullie gelukkig wel al weer aan het nadenken waren over wanneer jullie weer konden komen, en ze zei ook dat er nog een manier was dat ik jullie, en jullie mij, toch konden zien. Ik weet niet zo goed hoe het werkt en hoe het werkt en hoe het heet, maar mama zei dat zij dat wel wist en papa ook. Hopelijk doen ze dat snel eens, dan kan ik jullie weer zien! Papa of mama moet me dan wel maar 30 cm van jullie afhouden, anders kan ik jullie nog niet zo goed scherp zien, en dat zou jammer zijn he!

Nou lieve opa en oma, ik ga weer lekker slapen.

Hopelijk zie ik jullie snel weer.
Dikke poen van Yore!